گریه کردن کودکان یکی از مسائلی است که نه تنها والدین بلکه هر شنونده ای را به شدت آزار داده و دلشان می خواهد هرچه سریع تر بتوانند با یافتن راه حلی او را از مشکل به وجود آمده رهایی داده و آرام نمایند ولی گریه در کودکان همیشه هم در اثر داشتن مشکل جدی نبوده و نشانه حالات و درخواست های متفاوتی از طرف کودکان می تواند باشد

معمولا کودکان در سه ماهه اول زندگی خیلی  بیشتر گریه می‌کنند چون می‌خواهند به ما نشان دهند که به چقدر به وجود و کمک مانیازمندند. تنها راه ساکت‌کردن گریه نوزاد، راضی‌کردن فوری اوست. می توانیم او را بغل کنیم یا به او غذا(شیر) بدهیم . هرچه بیشتر در این سن به نیازهای کودکمان جواب دهیم، بیشتر احساس امنیت می‌کند و آرام‌تر خواهد بود. با بزرگتر شدن آنان وقتی توجه کودکان کم‌کم به محیط جلب شد می‌توانیم برای آرام ‌کردن  با او صحبت کنیم ،برایش  آواز بخوانیم یا با دست‌هایش بازی کنیم.

گریه در بزرگترها معمولا بدین معناست که آنان دچار مشکلی شده و از این جریان غمگین و نگران هستند اما وقتی یک نوزاد گریه می‌کند همیشه نشانه ناراحتی و ناامیدی او از زندگی نیست. وقتی نوزادی گریه می‌کند یعنی گرسنه است، لباسش خیس شده، دلش درد می‌کند یا حتی نیاز به توجه،نوازش ،ویا قرار گرفتن در آغوش ما دارد.

 یک نوزاد وقتی گریه اش ادامه می یابد که ما به نیازهایش پاسخ ندهیم، و گریه تنها راهی است که او می‌تواند با ما گفت‌وگو کند. اگر در این سن به این بهانه که کودکم وابسته و بغلی می‌شود به گریه‌اش پاسخ ندهیم و تنهایش بگذاریم احساس ناامنی خواهد نمود و اعتمادش به ما و حتی خودش سلب می‌شود.

شیر دادن به  کودک او را آرام می‌کند اما اجازه ندهیمدر هر بار گریه کردن کودک ما بخواهد با شیر خوردن و گرفتن سینه مادر آرام شود در این صورت نوزاد مدام شب‌ها برای شیرخوردن مادر را  بیدار خواهد کرد.

از سه ماهگی به بعد به تدریج  کودک کمتر گریه می‌کند. از این پس کودک می‌خواهد با حرکات بدن و جیغ و داد خواسته‌هایش را به مادر بفهماند. گریه‌های شبانه کم‌کم کمتر خواهند شد. و مادر از این به بعد از نوع جیغ کودکش می‌تواند بفهمد که  او گرسنه است، عصبانی است، نیاز به محبت دارد یا می‌خواهد بخوابد. از این پس دیگر لازم نیست به سرعت به سمت کودک برویم. در عوض اگر واقعا جیغ کودکمان از روی درد یا ناراحتی است نبایداز او غافل شویم.

فکر می کنید تا چه اندازه باید گریه کودکمان را تحمل کنیم؟ اغلب والدین حتی پس از یک سالگی اجازه نمی‌دهند کودک‌شان خیلی گریه کند و خود سریه اقدام به آرام کردن او می کنند. در دو حالت توصیه می‌شود اجازه دهید کودک گریه کند تا خود آرام شود: در هنگام خستگی و خوابیدن و هنگامی که به هیچ وجه نمی‌توانید او راآرام کنید.

کودکان قدرت بیان خوبی ندارند پس مجبورند برای ابراز نیازهایشان گریه کنند. پذیرفتن این موضوع به ما کمک می‌کند تا بهتر بتوانیم گریه کودکمان را  تحمل کنیم. وقتی آنان گریه می‌کنند به آنان نشان دهیم که متوجه نیاز و گریه او هستیم. جملات آرامش بخش و  پراحساس را در گوشش زمزمه کنیم تا آرام شود. در اکثر این موارد قدرت اراده و پایداری مادر سبب می‌شود کودک دست از گریه خود برداشته و آرام شود.

برخی نوزادان نسبت به سایر کودکان حساس‌ترند و به کوچک‌ترین تحریک یا سر و صدایی عکس‌العمل فوری نشان می‌دهند یا وقتی لباس را از تنشان درمی‌آوریم یا می خواهیم دوباره آنها را بپوشانیم به شدت گریه می کنند. این جزیی از ذات برخی از کودکان بوده و راه حلی ندارد.

در روزهای ابتدایی تولد نوزادان اکثر مادران به علت شرایط خاص خود به محض دیدن گریه کودک سریع او را بغل کرده سعی می‌کنند آرامش کنند. طی چند ماه وضعیت بدنی او به حالت‌ عادی برگشته و مادر کمی بیشتر می تواند از فرزندش فاصله بگیرد ویا گریه اش را تحمل کند.

 گریه‌های شبانه بیشتر والدین را مضطرب می‌کند و والدین می‌ترسند مبادا کودک درد شدید یا مشکل جدی داشته باشد. اما در این باره نباید نگران نشویم چون کودکان با این کار خود سعی می کننداضطراب‌های روزانه را از خود دور ‌کنند.
در پاره ای از مواردنفخ معده و روده، اسپاسم های دستگاه گوارش نیز می توان از علل گریه شیر خوار باشد.

 نوشته شده توسط دکترمحمدحسین احمدزاده در دوشنبه 88/6/23 و ساعت 4:0 عصر | نظرات دیگران()